Non en haar viendin
Op een gewone dag rijd ik huiswaarts en heb de sokken (wielen) er behoorlijk in. Het is al wat later en ik ben in gedachten verzonken. Ik kwam een tiental dames tegen die keurig aan de kant gingen staan. Ik grapte dat de meisjes rustig konden doorlopen en dat ik wel even aan de kant ging staan. Doorrijdend zag ik twee dames met stokken in de weer, wandelen. Toen ik vlakbij was hield een van de vrouwen een stok boven het paadje en zei mij lachend te passeren. De leuk uitziende, kleine en enigszins gezette vrouw met pet deed mij doen stoppen. Een, in eerste instantie, leuk en lacherig gesprek kreeg al snel wat meer diepgang. Zij vertelden ieder jaar met een groep dames te logeren in het natuurvriendenhuis in een soort van weekend vol spiritualiteit en gesprekken. De twee vriendinnen, een lesbische ex -onderwijzeres en een religieus te zijn. Al snel was het geloof de bijbel en al meer, onderwerp. Over mijn ziekte werd ook gesproken. Ook nu terwijl ik met volle teugen genoot van deze fantastische vrouwen en de manier waarop zij tegen van alles aankijken, bleef de ms er niet buiten. Op de tv hadden ze er net nog iemand, met ms op dezelfde opstandige manier over horen praten. Daar ik graag praat over Riet, haar liefde en geweldige zorg, mijn kinderen, aangetrouwden en kleinkinderen was er al snel de opmerking dat er dan toch al veel is om dankbaar voor te zijn. De wijze waarop gepraat werd was opvallend en niet zoals mensen in het algemeen hun hart onder mijn riem steken. De non vertelde mij van haar pastoor het volgende te hebben gehoord. Voor mij was dit wellicht ook wat.: " In een hart dat God bemint is het altijd lente " De tekst werd op verzoek van mij op een boodschappenlijstje geschreven. Kort hierna nam ik met een stevige handdruk afscheid en met een fijn gevoel.