Onze postvrouw
Als lezer denk je misschien dat je ook een postvrouw hebt maar dan zit je er behoorlijk naast. Ja, een iemand die iets door de bus gooit, ja. Wij aan de Kallenkoterallee, hadden een bijzondere. Altijd vrolijk en een vriendelijk zwaaitje als ze weer verder fietste. Soms kwam het voor dat ik al naar de bus ging als zij eraan kwam. Een gesprek of gesprekje beurde je als mens altijd weer op. Ze had iets wat we graag allemaal wel willen hebben. Oh en dat lachen van onze postvrouw. Ze had een humor die mij geweldig aansprak en er was sprake van raakvlakken
Wat natuurlijk door Riet en ik niet vergeten wordt is de actie die de postvrouw ondernam om Lotte, onze vluchtgevaarlijke teckel, terug te krijgen. Op een slechte dag nam ze met grote snelheid de kuierpootjes en na een schreeuw van mij, was daar de postvrouw die haar tas met post achterliet en spontaan de achtervolging inzette. Het duurde maar even of zij had het beest uit de tuin van een paar buren geplukt. Met tas en een rood hoofd, achter adem vervolgde zij haar route en ons in gelukzaligheid achterlatend.
Ja, veel plezier was er altijd met onze postvrouw. De ongerustheid was dan ook groot toen wij haar misten. Toen dit na enige dagen een gemis werd sprak ik de opvolgster aan en vroeg: "Waar is toch onze postbezorgster?" De opvolgster vertelde dat zij alleen maar had opgevolgd en verder niets wist. Dit zegt eigenlijk al genoeg over onze huidige postbezorgster. Toen ik deze vrouw vertelde dat wij een heel leuke tijd hebben gehad met haar voorgangster werd het er niet veel beter op en verdween zij snel. Tot op heden is er geen enkel contact met haar.
Op een dag reed ik met scootmobiel door de winkelstraat. Tussen het publiek zie ik in enen onze postvrouw met haar moeder, gezellig winkelend en kwekkend. Daar ik haar bijna van de sokken reed was er een ontmoeting en een blij weerzien. Het was maar even vreugdevol want toen ik haar vroeg waarom zij zo plotseling was verdwenen kwamen er tranen. Wij, Riet en ik, had ze willen vertellen dat ze gestopt was met haar werk als postvrouw en nu in en met een nieuwe relatie was gaan wonen België. Ondanks dat ik mijn hart heb gevolgd mis ik mijn werk enorm en de mensen uit de wijk ook. Met sommigen heb ik een band opgebouwd, door overlijden, geboortes en gewoon levensverhalen die ze aan mij vertelden over familie, ziektes enzovoort. Ik kreeg oliebollen en kniepertjes met slagroom, terwijl ik met de stapels kerstpost worstelde en alleen mijn ogen nog zichtbaar waren tijdens de koude.
